In een gezamenlijk initiatief schenken de serviceclubs Rotary Kluisbergen-Vlaamse Ardennen, Rotary Oudenaarde en Rotary Ronse-Renaix 10.280 hoogwaardige FFP2-mondmaskers aan de ziekenhuizen AZ Glorieux Ronse en AZ Oudenaarde. Dankzij de kennis en de contacten rond importeren vanuit Azië van enkele leden van de drie Rotary clubs konden we deze bestelling van mondmaskers plaatsen bij bonafide producenten en exporteurs in Taïwan en China. De mondmaksers werden op woendag 29 april overhandigd aan de vertegenwoordigers van de ziekenhuizen. 

Check zeker de reportage op kanaal Z: 

https://youtu.be/GUoJ_865n18#t=7m11s

Beste bezoeker

Als Rotary Club voelen wij ons mee verantwoordelijk voor het welzijn van de gemeenschap. Gelet op de precaire situatie inzake het coronavirus, vinden we het onverantwoord om een event met bijna 1000 bezoekers te organiseren.

Voor meer informatie kunt u ons contacteren op: info@middeninderonde.be. Zie ook https://middeninderonde.be.

Het Midden-in-de-Ronde-team dankt u voor uw begrip. Wij zien u graag terug in 2021.

Iedereen vroeg uit de veren voor de family day met bezoek aan de Thorntonbank, het offshore windmolenpark op de Noordzee.
Om 08u30 was het immers verzamelen geblazen om in te schepen op de M/S ALBATROS, een voormalig professioneel boomkor vissersvaartuig.
 Het weer leek voor die dag mee te vallen en iedereen, was ondanks het vroege uur, opgetogen en benieuwd wat de dag zou brengen. 


Ik werd al bij het begroeten van de kapitein op de hoogte gebracht, dat ondanks het mooie weer, er ‘woelige’ zee was. Echter geen probleem, de kapitein zou ons veilig en wel naar de Thornton brengen. De gids gaf toch maar voorzichtig mee de nodige voorzorgen te nemen tegen een opwerkende maag, in het vakjargon ‘zeeziekte’ genaamd. Kwistig werden de pilletjes in het rond gedeeld onder leiding van vriend Nick.

Bij het uitvaren van de sluis werden we onmiddellijk geconfronteerd met de wind die vrij spel had. Ons van geen kwaad bewust en als ervaren zeelui die we dachten te zijn zag ik toch de eerste gezichten bleekjes worden.


Hoe verder we de zee opgingen hoe stiller het aan boord werd en hoe meer mensen bakboord gingen opzoeken.

Na een woelige trip van zowat 2 uur kwamen we de bij Thorntonbank aan, een zandbank in de Noordzee voor de kust van zowel België als Nederland, ten westen van de monding van de Westerschelde. De zandbank torent zo’n 25 meter boven de omliggende vaargeulen uit en is ongeveer 20 km lang.



De Belgische windenergieproducent C-Power startte in 2008 met de constructie van het windmolenpark ‘The Thornton offshore windfarm’ op deze zandbank, ongeveer dertig kilometer voor de Belgische kust ter hoogte van Zeebrugge (zie link in bijlage met alle info over dit project).


Het windmolenpark bestaat uit 54 windturbines en is goed voor een totaal vermogen van 325 megawatt. Dit is op vandaag het grootste windmolenpark op zee in zijn soort, een wereldpremière waarmee België de komende jaren echt in de kijker staat. De elektriciteitsproductie van dit offshore energiepark staat equivalent voor de energievoorziening van meer dan 600.000 inwoners. 


Met het project was een totale investering van 1,3 miljard euro gemoeid. De uitbating en het onderhoud van dit windmolenpark zal zorgen voor een tewerkstelling van een honderdtal mensen voor de volgende twintig jaar.


Iedereen was onder de indruk van dit megaproject en hoogtechnologisch standje van energieproductie die als één van de pijlers wordt beschouwd van de energiebevoorrading van de toekomst. 



Na het nemen van de nodige foto’s maakte de kapitein rechtsomkeer om ons terug richting Oostende te brengen.


Wie dacht dat de terugvaart een ‘walk in the park’ zou zijn had het verkeerd voor. We werden geconfronteerd met een sterke tegenwind, schuimende golfkoppen en een schip die aan de onstuimigheid van onze anders zo mooie Noordzee werd overgeleverd. De terugreis had meer weg van een de ‘Radja River’-attractie in Walibi dan van een pleziertocht, ik overdrijf hier geen letter.


Intussen begon bij mezelf toch wel de ongerustheid te knagen of we zonder kleerscheuren de veilige haven zouden bereiken, hoe meer we richting Oostende voerden hoe onstuimiger de zee werd. Ik heb nog nooit zoveel naar mijn uurwerk gekeken als zondag, de tijd ging tergend traag vooruit. Intussen ratelde onze gids maar verder, al was het maar om de aandacht weg te houden van onze protesteerden magen. Of dat het veel geholpen heeft, betwijfel ik.

Uiteindelijk bereikten we na een 2-tal uur terug de haven van Oostende, ik kan u eerlijk zeggen dat ik zelden zo opgelucht was toen we de sluis binnenvoeren. Als voorzitter voel je je verantwoordelijk voor de ganse groep en wil je dat iedereen wel en goed terug thuis geraakt.


Bij aankomst werden onmiddellijk de broodjes aan dek gebracht om de hongerige magen te spijzen. Hier en daar kwam bij sommigen ook de glimlach terug op het gezicht.

Er werd afscheid van elkaar genomen en iedereen ging huiswaarts. 
 


Uw voorzitter en verslaggever van dienst, Geert